Luik - Namen - Bergen - Rijsel

De E42 heeft vanaf zijn ontstaan de naam Autoroute de Wallonie meegekregen. Voor de aanleg van deze oost-west georiënteerde route, die de grote steden van Wallonië met elkaar verbindt, gingen reeds in 1938 voor het eerst stemmen op. Hij werd in de loop van de jaren 1960 gerealiseerd.

Snel naar: Besluitvorming en aanleg | Evolutie van het verkeer

Besluitvorming en aanleg

De geschiedenis van de Autoroute de Wallonie begon in 1938, toen Jean Duvieusart, de latere eerste minister, schreef dat "er een moderne autosnelweg Henegouwen-Luik nodig is voor de verbinding van de twee grote Waalse industriecentra." Nadien heeft de Conseil Economique Wallon (Waalse Economische Raad) de aanleg van deze weg altijd vurig verdedigd. Hij kwam terug in het autosnelwegenprogramma van 1949 (kaart) en in de Verklaring van Genève onder het nummer E41.

In de prioriteitenkwestie, die ontstond nadat in 1958 het project samen met dat van de E3 (nu de E17 Rijsel-Gent-Antwerpen en de E34 Antwerpen-Eindhoven) ingeschreven werd op het investeringsprogramma, haalden de Franstaligen hun slag thuis. Deze keuze motiveerde men niet enkel met politieke redenen - het bereiken van een communautair evenwicht - maar ook met technische: de Waalse industrieas zat opgescheept met verouderde wegen die vanwege de hoge bevolkingsdichtheid onmogelijk konden worden verbreed. Verder zou de snelweg de economische reconversie, of zeg maar reanimatie, in het gebied in de hand werken na de sluiting van de wegkwijnende steenkoolmijnen. Als verbinding tussen de industriebekkens van het Ruhrgebied en van het Franse departement Nord, was ook zijn functie als E-weg afdoende verantwoord.

Aanleg van de E42. Drie jaar lang, van 1968 tot 1971, lag te Fleurus het voorlopige einde van de autosnelweg.

Eens de beslissing gevallen, voorzag minister van Openbare Werken Omer Vanaudenhove dat in het voorjaar van 1961 de eerste ontwerpen van de Autoroute de Wallonie konden worden opgesteld. Anderhalf jaar later, op 25 september 1962, gingen de werkzaamheden van start ten westen van het toekomstige knooppunt Loncin, nabij Luik. De noordelijke omleiding om deze stad was al sinds 1960 in gebruik. De werken aan de Autoroute de Wallonie omvatten ook de toegangswegen tot de industriezone van Seraing-Ougrée (A604), en tot de plaatsen Flémalle (de huidige N677) en La Louvière (A501). Tevens werden voor Verviers en Luik snelle aansluitingen op de Koning Boudewijnautosnelweg aangelegd, die uitmondden op verkeerswisselaars te Battice (A27), Cheratte (A25) en Loncin (A602). De breedte van het platform werd over zijn gehele lengte op tweemaal drie rijstroken voorzien, maar de rijbaan zelf telde op de meeste plaatsen slechts tweemaal twee stroken. Door de toename van het verkeer achtte het Waals Gewest het in de omgeving van Bergen, Charleroi en Luik nodig om de ruimte in de middenberm in beslag te nemen voor een extra paar rijstroken. Het duurde tot 1974 vooraleer het laatste wegvak in dienst genomen werd.

Het Viaduc de Huccorgne overbrugt de vallei van het riviertje de Méhaigne. De constructie werd opgetrokken tussen 1968 en 1971.

Links: De E42 nabij Luik, vlak na zijn openstelling. De bermen waren toen nog niet beplant. Rechts: De E42 anno 2007, ter hoogte van de parkeerplaats Verlaine. De architectuur van de overwelving ademt als geen ander een jaren 1970-sfeer uit. De wegverharding is op grote delen van de E42 nog steeds de oorspronkelijke, maar is dringend aan hernieuwing toe.

De E42 ter hoogte van Spy.