A-nummers worden in het gros van de Europese landen gebruikt om de autosnelwegen te benoemen die binnen hun grenzen gelegen zijn.
België introduceerde deze nummers aan het eind van de jaren 1960, een periode waarin de aanleg van een groots autosnelwegennet voorbereid
werd. Voorheen gaf men aan autosnelwegen een naam (bijvoorbeeld de 'Koning Boudewijnautosnelweg', de 'Autoroute de Wallonie' of simpelweg de
'autosnelweg Brussel - Oostende') of men noemde ze bij hun toenmalige E-nummer (dit was ondermeer het geval bij de E3).
De A-nummers droegen tot ca. 1975 een louter administratieve functie. Op de autosnelwegen bleek de vermelding van een
wegnummer geen noodzaak; hoogstens verschenen langs de autosnelwegen de E-nummers op een bordje (als routebevestiging). Allicht werden wegnummers voor
het eerst systematisch op wegwijzers geplaatst naar aanleiding van de nieuwe wegcode, die sinds 1 december 1975 geldig is.
Portaal op de Antwerpse ring, ca. 1970. A-nummers werden in deze periode compleet achterwege gelaten.
België opteerde er op dat moment voor om primair de E-nummers aan te duiden. Deze kenden reeds een geschiedenis van ruim twee decennia
(Verklaring van Genève, 1950)
en waren bekend bij het publiek. Terwijl quasi alle landen in Europa later systematisch hun nationale A-nummers gingen bewegwijzeren, heeft
België heeft tot op de dag van vandaag vastgehouden aan het Europese verdrag. A-nummers behielden hun administratieve functie, en werden
slechts op de wegwijzers geplaatst wanneer een E-nummer niet voorhanden was.
Portaalwegwijzer op knooppunt Cheratte, eind jaren 1970. Alle uitvalswegen vanuit Luik droegen een E-nummer, behalve
de autosnelweg naar Antwerpen. Die laatste werd dan ook met zijn A-nummer aangegeven.
Welke gedachte er schuilt achter de A-nummering van de autosnelwegen, is moeilijk te achterhalen op basis van de huidige nummers.
Men kan een sequentieel genummerd 'spinnenweb' van snelwegen rondom Brussel ontwaren; de toekenning van de nummers hoger dan A12 lijkt min of meer
willekeurig geschied te zijn. Aan de hand van de chronologie op deze pagina's valt echter een duidelijker systematiek af te leiden.
Vanaf de invoering van de A-nummers tot in 1974 kwam het nummer van de autosnelwegen hoofdzakelijk overeen met dat van hun parallelle rijksweg.
In 1974 schakelde men over op een
sequentiële nummering
voor alle autosnelwegen (en niet enkel voor degene die vanuit Brussel vertrekken). Merkwaardige uitzondering hierin is de A54 Nijvel-Charleroi,
die zijn nummer van vóór 1974 behouden heeft. Men voerde tegelijk driecijferige nummers in om de korte autosnelwegen te benoemen.
Door tracéwijzigingen of het afvoeren van geplande autosnelwegen ontstonden er tenslotte gaten in de nummering.
